Prolog

Hogwart, Wielka Brytania, 1998 rok

Ziemia pod jej stopami drgała od bezustannie osuwających się głazów. Spod przymkniętych powiek wymykały się łzy. Skąpana w smutku, z zaciśniętymi palcami na różdżce, spojrzała na Ronalda, bez tchu mrugając oczami i próbując pojąć, co się właściwie stało. Wciąż szumiało jej w głowie, jakby powoli traciła panowanie nad umysłem.

Delikatnie dotknęła jego dłoni. Lecz on nadal nie podniósł na nią wzroku.

— Proszę — szepnęła piskliwie. — Nie zostawiaj mnie.

Ronald w odpowiedzi jedynie złożył na jej czole pożegnalny pocałunek i ponownie wpatrzył się w dal.

— Tacy słabi — kontynuował Czarny Pan. — To koniec. Przegraliście!

Cisza zniknęła równie szybko, jak się pojawiła, pozostawiając po sobie przedziwne uczucie. Jak gdyby ktoś niespodziewanie uderzył ich w twarz. Na sekundę powietrze ugrzęzło w ich piersiach. Ukłucie przeniknęło do kości. Było w nim coś… okropnego.

Hermiona zacisnęła zęby i w odruchu buntu pokręciła głową na znak niedowierzania. Chciała się szorstko roześmiać i uwierzyć, że to żart, ale ze zdławionej krtani wydobyło się jedynie kwilenie.

Czarny Pan kroczył na przedzie wraz z wijącą się u jego stóp Nagini.

— Bello, moja droga… — powiedział aksamitnym głosem, kiedy na nowo omiótł wzrokiem plac bitwy — spisałaś się.

Ciało Bellatrix objęła fala żaru; oczy rozbłysły z wdzięczności, a w kącikach ust pojawił się błąkający uśmiech. Ledwie zdołała wytężyć siły, by nie opuścić szeregu.

— Jest twój — dodał Czarny Pan, patrząc na najmłodszego chłopaka Weasleyów.

— Panie mój — zaczęła, skłoniwszy się w podzięce. — Dziękuję.

Wtem Bellatrix ruszyła ku podarunkowi, zanosząc się perlistym śmiechem.

— Crucio!

Z gardła Ronalda wydobył się jęk, który przeszedł w głośny wrzask. Choć z tyłu nie było nikogo, jego kolana się ugięły, jakby pod kopniakiem, i zaryły o ziemię. Słaniając się, drżał z bólu.

Hermiona cofnęła się o kilka kroków, po czym załkawszy głośno, pobiegła pędem przed siebie. Jednak po chwili ktoś ją złapał za ramiona, mocno przycisnął do swojej klatki piersiowej i zaczął głaskać kciukiem, szeptając uspokajające słowa. W końcu mężczyzna ją puścił tak niespodziewanie, że zatoczyła się i omal nie upadła.

— Ron! — zawołała. — Zostawcie go!

Oczy Lestrange mimowolnie zachodziły mgłą, a serce tańczyło na krawędzi obłędu. Mrok oplatał jej ciało ze wszech stron; otaczał ponuro, kiedy spoglądała na ból tej dwójki.

Ronald poruszył się nieznacznie i zaczął wstawać, lecz mimo że Bellatrix przerwała zaklęcie, nie mógł ustać na osłabionych nogach. Klęcząc, przez zmrużone oczy dojrzał Hermionę.

— Defensio* — szepnął.

Słaba smuga błękitnego dymu uniosła się wokół, gdy kolejny leniwy promień wypłynął z różdżki Rona. Pomknąwszy w stronę dziewczyny, z zatrważającą szybkością zatrzymał się tuż przy niej, po czym zewsząd owinął i wniknął głęboko pod jej skórę.

— Przyprowadźcie ocalałych — powiedział obserwujący padającą Hermionę Czarny Pan. — Wszystkich.

*Defensio – zaklęcie stworzone na potrzeby opowiadania; działa podobnie co Obliviate, jednak w odróżnieniu do niego, Defensio nie usuwa pamięci danej osoby, tylko związane z nią wspomnienia.