Rozdział 1

Za zasłoną Morfeusza

Malfoy Manor, Wiltshire, 1999 rok

Krzewy przykrył cień, pochłonął mrok. Atramentowa tafla niczym bezdenna czeluść pochłonęła zmysłowe fiolety i baśniowe róże, które jeszcze przed momentem lizały z rozkoszą delikatny jedwab zlewającego się ze słońcem nieba. Postrzępione kłębowisko mknęło przez nieboskłon, ledwie pozostawiając po sobie jakikolwiek ślad. Aksamitne wstęgi mimowolnie oblekały czające się tuż za nocną mgłą gwiazdy, a jesienny zmierzch rozścielał płachty, odziewał lądy i morza. Srebrny glob w postaci sierpa podniósł się znacznie i przygasł. Świat zewsząd posiniał, a spowity błogą ciszą pokaźny wiejski dwór wyłonił się z ciemności, oświetlony jasną łuną księżyca.

Wtem brzozy wionęły kaskadą gałęzi i zielone baldachimy liści opadające bezwiednie nad wyszukanymi fontannami zatrzepotały w powietrzu, zaś purpurowe liście – spadły niczym łzy. Przez krótki moment unosiły się z wolna, po czym zaczęły tonąć pośród cichych plusków wody, nieumyślnie tańcząc w ich rytm, aż wreszcie migoczące lustro pozostało nieskazitelne.  

Przez romboidalne kratki szyb dolnych okien sączyło się światło, a gdzieś poza szpalerem dyskretny szum owiewał skryte w alejkach ławki. Podczas gdy wokół pod osłoną księżyca kroczyły pawie, z pogrążonego w mroku kwiatowego raju błyskały marmurowe posągi. W majestatyczny sposób oblane migotem gwiazd przemycały przepych elegancją. Tymczasem, nużąc się w czarnej jak noc czeluści, zmieniały swój nadzwyczajny kształt. Skamieniałe ciała niejako ożywały, skute lodem serca – topniały, niosące w sobie jakąś odrazę oczy – odzyskiwały zdolność widzenia. W tej jednej chwili zastygłe monumenty wracały do życia. Ich odwieczne spojrzenia powtórnie zatapiały się w duszę ogrodu.

Czas jakby boleśnie zwolnił, prawie się zatrzymał.

— Ron… — Stłumiony szloch poniósł się echem. — Tak bardzo za tobą tęsknię.

Wytrącone z zadumy pomniki gwałtownie zadygotały, jak gdyby lament kompletnie je oszołomił. Dyskretnie obróciwszy się, zerknęły z ukosa na płaczącą dziewczynę. Siedziała tuż przy różanym żywopłocie, skulona i zraniona, z myślami krążącymi z dala od ogrodów Malfoyów. Zdawały się ją nie obchodzić ciężkie nożyce wbijające się w jej dłoń. Wciąż łkała, zupełnie nie zwracając uwagi na żywopłot, którym miała się przecież zająć.

Przed jej oczami błyskało naznaczone szkarłatem ostrze, mieniące się w blasku zachodzącego słońca. Rozdzierało jej umysł na kawałki. Czarna, gęsta maź lejąca się z rany i wsiąkająca w ziemię. Żałosny, przejmujący kwik i on… dostojny mężczyzna o paskudnym obliczu. Ostrze nadal tkwiło w jego dłoni i zagłębiało się w ciele, raz po raz, wsuwając głębiej i głębiej. Oczy rudowłosego chłopaka gasły, jednak w dalszym ciągu patrzyły na nią… Zupełnie jak wtedy, kiedy musnął wargami jej policzek i chwycił za rękę. Czekał, aż w końcu podjął decyzję, postawił wszystko na jedną kartę. Pocałował ją, a ona go nie odrzuciła.

Wstrzymawszy oddech, zacisnęła pięści i przymknęła powieki. Rzewne łzy spłynęły po jej drobnych policzkach. Morfeusz po raz kolejny otoczył ją ze wszech stron. Zarzuciwszy zasłonę wspomnień, wciągnął ją w wir przeszłości. Przeszłości, której nie chciała pamiętać. Nie ze względu na sam akt śmierci, ale na niezabliźnioną ranę w sercu, powstałą po stracie przyjaciela. Wszak nie mogła go uratować… Była równie stracona co on. A jednak przeżyła.

Z każdym nowym zanurzeniem nostalgia wkradała się do jej umysłu, a obraz stawał się wyrazistszy, aż przybrał formę snutego na jawie snu. Na tyle prawdziwego, że służąca mogła go pomylić z rzeczywistością. W pewnym momencie kotara Morfeusza opadła, iluzja znikła, wspomnienie odeszło, a wraz z nim wiatr. Szum ucichł, pąsowe liście zginęły w otchłani sadzawki; naraz wszystko ustało i błoga cisza zaczęła napawać ogród.

Kiedy dziewczyna przebudziła się ze swoistego snu, drżącymi z zimna dłońmi przycięła ostatnie kosmyki bluszczu.

Szła powoli wąską ścieżką, jej bose stopy stąpały po bujnej trawie. Trzęsła się, a jej ręka nieprzerwanie krwawiła, odkąd potknęła się i uderzyła dłonią o sekator.

Leciutki powiew wiatru niczym fala przyboju poruszył szumiącym listowiem, a zalegająca między pniami mgła nagle się rozpłynęła. Usłyszawszy delikatny zgrzyt bramy, dziewczyna zamarła na moment w bezruchu, jak gdyby żywopłot ją przytłoczył, zamknął, a przejmująca i niekończąca się nicość pochłonęła. Dziewczyna czuła ogromny ciężar w piersi. Była niemal pewna, iż słyszy głośne bicie swojego serca. Bezustannie zerkała przez ramię, kiedy poprawiała białe kamienie, okalające chodnik.

W oddali pojawiły się dwa ledwie widoczne cienie. Nieustannie ujawniały się w jasnym świetle księżyca, by po chwili zniknąć pod konarami zwisającymi nad drogą. Odgłos ich rytmicznych kroków tłumiły rozłożyste krzewy dzikich jeżyn, płożących się tuż przy alei. Towarzyszący postaciom szelest peleryn i chrzęst uciekającego spod butów żwiru wydawał się jedynie przyspieszać ich tempo. Jednak jeden drobny szmer sprawił, że błyskawicznie się zatrzymali, a Yaxley momentalnie uniósł różdżkę, celując w mrok ponad głową towarzysza.

— Ach, ten Lucjusz. Zawsze lubił sobie dogadzać — prychnął Yaxley na widok śnieżnobiałych pawi sunących majestatycznie po żywopłocie.

Wówczas żujący swoje pożółkłe pazury Greyback przystanął. Rozejrzawszy się wokoło, wciągnął głęboko powietrze. Niejako spodziewał się napotkać strach, choć w zamian odurzył go słodko-orzeźwiający zapach, który na tle brudu, potu i krwi zdawał się mocno kontrastować. Wilkołak mimowolnie polizał wargi i zaciągnął się bijącą wonią. Podniecenie zalewające jego umysł było niemal namacalne. Wciąż czuł rosnącą ekscytację, kiedy opieszale osuwał się w cień, walcząc z samym sobą. Słabość definitywnie przejmowała nad nim kontrolę. Po chwili jakby z mgły zobaczył wyłaniającą się dziewczynę.

Ogromny sekator, który dzierżyła w dłoni służąca, upadł z trzaskiem, a wraz z nim świeże krople krwi.

— Kogo tutaj mamy? — warknął Greyback, nie odrywając wzroku od spłoszonej służącej.

Powietrze ugrzęzło jej w płucach. Wnet stało się ciążącym pod żebrami ołowiem.

Zbliżywszy się, bezlitośnie przyciągnął ją ku sobie i przechyliwszy, zaczął wdychać jej zapach. Zagryzła zęby i spróbowała się wyswobodzić szarpnięciem. W odpowiedzi Fenrir brutalnie wykręcił jej przegub, aż z sykiem rozwarła palce. Płynnie jak myśl znalazł się za jej plecami i przygniótł do szpaleru kolczastych ogników. Gęsto wijące się pędy wbiły się głęboko w skórę dziewczyny. Nim odurzył ją metaliczny swąd krwi, poczuła w miejscu rany szorstki język wilkołaka, którego skrupulatne zmysły dusiły ostatki tlącego się w nim człowieczeństwa. Fenrir bezpowrotnie poddając się przelotnej fascynacji, przejechał ziemistą dłonią po jej policzku.

Kwiaty i drzewa znów zasnuły się mgłą, gdy łzy po raz kolejny tego dnia napłynęły do oczu dziewczyny.

— Jak on umie się urządzić — przerwał narastającą ciszę Yaxley. — Pawie, służące…

Słyszała tylko bicie swojego serca.

— Nic dziwnego, że mu się nie nudzi. Zapewne ma pełne ręce roboty — kontynuował, uśmiechając się paskudnie.

Czuła na karku jedynie chłodny oddech przeznaczenia.

— Spokojnie, to jeszcze nie czas na zabawy, dziecino — dodał, po czym pozwolił, by jego różdżka opadła. — Ale wkrótce, kiedy znudzisz się Lucjuszowi, zagwarantujemy ci rozrywkę. — Oczy Yaxleya zalśniły drapieżnym blaskiem.

Widziała wyłącznie błyszczące w świetle księżyca kły wilkołaka.

— Chodźmy, Greyback. Nie możemy się przecież spóźnić.

Powiedziawszy to, zerknął na nią z ukosa jak na najobrzydliwsze stworzenie, z jakim kiedykolwiek się spotkał, i odszedł, a wraz z nim ociągający się Fenrir. Ich kroki ucichły, odór zniknął, a gdy wreszcie odważyła się podnieść wzrok, ich sylwetki były od niej daleko. Zostawili ją.

Machinalnie opadła kolanami na zroszone własnymi łzami kamyczki.

— To nie musiało się tak skończyć.

Na dźwięk głosu poderwała się gwałtownie i po raz pierwszy zauważyła kogoś równie bezbronnego co ona.

— Powinnaś bardziej uważać. Greyback niekiedy traci nad sobą kontrolę.

Wzruszyła mimowolnie ramionami.

— Nie jesteś chyba tutaj zbyt długo? — Zielone oczy przybyłej dziewczyny bacznie ją obserwowały. Śledziły jej ruchy i lustrowały sylwetkę od góry do dołu. — Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam.

— Nie — odpowiedziała, a jej głos się załamał. — Jestem tutaj od niedawna.

— Zdaje się, że jesteś trzecią służącą. Słyszałyśmy o tobie z Amandą. Witaj, jestem Ines. — Wyciągnęła niewielką dłoń w geście powitania, a jej gęste blond włosy opadły kaskadami na ramiona.

— Gabrielle — zaczęła, instynktownie się wahając — jestem Gabrielle White.

Ines jednak nie dostrzegła jej niezdecydowania i w odpowiedzi szeroko się do niej uśmiechnęła.